Novas

Por Mario Caibo

A Xunta de Galicia convoca cada ano os Premios da Cultura Galega. Os galardóns outórganse a destacadas e destacados nas distintas manifestacións artísticas: as letras, o audiovisual, a lingua ou o patrimonio.

O arroz con leite é un postre extendido pola gastronomía de prácticamente todo o mundo. Non é unha receita de elaboración tan antiga en Galiza como poden ser as castañas con leite, pero ten moito arraigo na nosa gastronomía recente.

Dun tempo para aquí, viuse extendendo a falsa crenza de que o leite ten efectos negativos para as persoas e que é un alimento prescindible na dieta humana. Pois ben, hoxe veremos por que son falsedades carentes de soporte científico.

Por Mario Caibo

“A vida láctea” é unha sección que servirá para lembrar de xeito pavero as novas máis comentadas. Nas redes ou á saída de misa. No Twitter, no teu salón ou no bar. O caso é que non se nos escapen. Esquécesenos algunha que consideres salientable? Pois dínolo. 

Como viamos no artigo sobre a figura da leiteira, foi unha personaxe fondamente arraigada na nosa cultura. Tanto é así que ten unha presenza moi relevante na arte.

A venda de leite é un oficio antigo. Posiblemente tanto coma o propio mercado, ao que se lle atribúe a orixe en Sumeria alá polo 4.000 antes da nosa era (a.d.n.e.).

Non existe un só modelo de almorzo saudable. Polo contrario, as posibilidades son xigantes!

Un bo almorzo, ademáis de ser beneficioso para a nosa saúde física, tamén o é para a mental.

A receita de castañas con leite é ben coñecida na historia da gastronomía galega.

O froito do castiñeiro, como tamén o do carballo, foi a base da alimentación do país durante séculos.

O leite convencional presenta unha combinación de dúas proteínas, a betacaseína A1 e a  betacaseína A2. O leite A2, procedente das vacas A2, está libre da betacaseina A1, o que  proporciona unha dixestión máis confortable, entre outros beneficios.  

Manuel Rivas falaba de un millón de vacas para titular un dos seus libros máis aplaudidos. Aquel no que Dosinda, unha vella cega, muxía a súa única vaca, a Moura, antes do mencer. Só podía muxila ela porque, se alguén que non fose Dosinda se atrevía a facelo, os tetos de Moura quedaban secos.